بررسی تأثیر تمرین مقاومتی نشستن به ایستادن بر عملکرد حرکتی درشت در کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک

مقدمه: یکی از عوامل مهم اختلالات حرکتی در فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک، محدودیت عملکردهای حرکتی درشت به علت ضعف عضله است. با توجه به تأثیر قدرت بر عملکرد حرکتی درشت، هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر تمرین مقاومتی نشستن به ایستادن بر عملکرد حرکتی درشت در کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک بود. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 20 کودک فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک 5 تا 12 ساله، شامل 12 پسر و 8 دختر با میانگین سنی 30/8 ± 89/1 انجام شد. آزمودنی ها طی 6 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین مقاومتی نشستن به ایستادن با وزنه را انجام دادند. قدرت ایزومتریک عضلات اکستانسور ران، اکستانسور زانو و پلانتار فلکسور مچ پا توسط دستگاه nicholas manual muscle testing (nicholas mmt) ارزیابی شد. در ضمن عملکرد حرکتی درشت توسط ابزار gross motor function measure (gmfm) ارزیابی شد. داده های حاصل با آزمون  paired t-testمورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: قدرت گروه های عضلانی اکستانسور ران و اکستانسور زانو به صورت معنی داری (0001/0 > p) بعد از مداخله بهبود یافت، در حالی که در قدرت گروه عضلانی پلانتار فلکسور مچ پا تغییری ایجاد نشد (573/0 ₌ p). همچنین در آزمون gmfm در قسمت های d، e و مجموع بخش های d و e افزایش میانگین نمرات به ترتیب 07/3، 57/2 و 82/2 حاصل شد که تمامی این مقادیر معنی دار بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد انجام تمرین مقاومتی نشستن به ایستادن با وزنه باعث افزایش میزان عملکرد حرکتی درشت بخش d، بخش e و مجموع بخش های d و e می شود. در ضمن انجام این تمرینات باعث افزایش قدرت ایزومتریک گروه های عضلانی اکستانسور ران و اکستانسور زانو می شود. اما در میزان قدرت عضلانی گروه های پلانتار فلکسور مچ پا تأثیر معنی داری مشاهده نشد.